(c) Thinkstock
De kwalijke gevolgen van de structurele onderfinanciering van ziekenhuizen zijn verstrekkend. In de toenemende concurrentiestrijd om patiënten worden zij bijvoorbeeld vaak naar een kilometers ver gelegen ziekenhuis verwezen, in plaats van naar een naburige maar concurrerende instelling. Ook verrichten ziekenhuizen vele overbodige onderzoeken om toch maar de eindjes aan elkaar te kunnen knopen. Zo wordt een op de drie CT-scans onnodig verricht. Dat kost onze maatschappij handenvol geld.
Geen kostenpost maar investering
De gevolgen laten zich ook voelen op de werkvloer. Ziekenhuizen zoeken kostenposten en de grootste is die van het personeel, waaronder ook het zorgpersoneel. “Maar zorgpersoneel is bij uitstek menselijk kapitaal waarin geïnvesteerd dient te worden”, weet Van Camp, zelf gedoctoreerde masterverpleegkundige. “En die investeringen verdienen zich ook terug.” Zo tonen wetenschappelijke studies aan dat je 75 cent terugwint van elke euro die je in verpleegkundig personeel pompt, doordat er minder complicaties optreden en patiënten sneller naar huis kunnen. Het zijn namelijk de verpleegkundigen die als eersten complicaties opmerken en rapporteren. Omgekeerd stijgt het risico op overlijden met zeven procent voor iedere patiënt die erbij komt op een afdeling.
Vicieuze cirkel
Als er vacatures openstaan of niet (kunnen) worden ingevuld, krijg je een vicieuze cirkel. De rek die op zorgpersoneel zit, heeft vandaag haar limiet al ruim bereikt. “Over 45 jaar zullen we maar liefst 440.000 mankrachten extra nodig hebben in de zorgsector. Een immens aantal dat we nooit zullen halen als we niet snel investeren in meer zorgpersoneel of in een slimmere organisatie van de zorg”, besluit Van Camp.
